Dorobek filmowy

2008 – Poste Restante 2007 – „A gdyby tak się stało” 2001 – "Pamiętam"
1998 – "Żeby nie bolało" 1995 – "Po zwycięstwie 89 - 95 " 1995 – "Wszystko może się przytrafić"
1993 – "89 mm od Europy" - nominacja do Oscara
1992 – "Siedmiu Żydów z mojej klasy" 1990 – "Las Katyński"
1989 – "Polska 45 - 89" 1988 – "Świadkowie" 1985 – "Moje miejsce" 1977 – "Jak żyć"



Małgorzata Hendrykowska ("Kronika kinematografii polskiej 1895-1997", Warszawa 1999) w filmach debiutujących na początku lat 70. dokumentalistów dostrzegła "sceptycyzm wobec życia oficjalnego, fasadowego, niezgodnego z jednostkowym doświadczeniem". A jedną z głównych cech nowego dokumentu widziała w pokazywaniu niezgodności "między oficjalną i prywatną sferą życia". Uwaga ta z pewnością pasuje do mającej cechy publicystyki polityczno-społecznej twórczości Łozińskiego z okresu PRL. Wspomnieć warto tytułem przykładu filmy uznawane za klasykę polskiego dokumentu tego czasu, jak Próba mikrofonu, Zderzenie czołowe, Happy End, Król czy Egzamin dojrzałości. Można powiedzieć nawet, że Łoziński demonstrował ową postawę w sposób najbardziej widoczny, płacąc za to wysoką cenę. Autor obszernego opracowania nt. twórczości Łozińskiego, Krzysztof Kornacki ("Polityka, psychologia i człowiek - twórczość Marcela Łozińskiego", "Kwartalnik Filmowy" 23/1998) zwraca uwagę, że z dwunastu filmów Łozińskiego zrealizowanych do 1980, tylko cztery: Wizyta, Zderzenie czołowe, Film nr 1650 i Dotknięcie stały się obiektem w miarę normalnych praktyk dystrybucyjnych. Był więc Łoziński jednym z najwytrwalszych "półkowników" w PRL, a władze dopuszczały się wobec jego dzieł ingerencji, czasem nawet nie informując o nich autora, jak chociażby w Kole Fortuny. Stąd zresztą, a także z racji dobrowolnego zamilknięcia w stanie wojennym, twórczość Łozińskiego po 1989 była prawie nieznana. Zmieniły ten stan dopiero głośne filmy zrealizowane w pierwszej połowie dekady lat 90., czyli 89 mm od Europy i Wszystko może się przytrafić.